Przykazania kościelne nakazują raz w roku przestąpić do spo­wiedzi św. i przyjąć Komunię św. Jak należy rozumieć te przykazania i kiedy trzeba ten obowiązek wypełnić?

Obowiązek spowiadania się przynajmniej raz w roku przed wła­snym duszpasterzem i przyjęcia Komunii św. w okresie Wielkanocnym ustanowił w 1215 roku IV Sobór Laterański. Sobór Trydencki zarzą­dził, by doroczna spowiedź odbywała się w Wielkim Poście, nie wspo­minając jednak o przymusie parafialnym. Wzrost liczebności spowie­dzi i Komunii św. poza okresem Wielkanocnym w XVII – XVIII wieku świadczy, że część wiernych przystępowała do sakramentów nie tylko wskutek grożących im sankcji.

Katechizm Kościoła Katolickiego z 1992 r. poucza, że przykazania kościelne odnoszą się do życia moralnego, które łączy się z życiem liturgicznym i czerpie z niego swoją moc. W Katechizmie znajdujemy pouczenie, że charakter obowiązujący tych przykazań jest potrzebny w tym celu, abyśmy mieli „zagwarantowane minimum ducha modlitwy i wysiłku moralnego we wzrastaniu miłości Boga i bliźniego” (KKK 2041). Katechizm zamieszcza pięć przykazań kościelnych i krótko tłu­maczy ich znaczenie dla nas.

   Drugie przykazanie kościelne na­kazuje „przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu po­kuty”. W tym przykazaniu chodzi o nasze przygotowanie się do pełne­go udziału w Eucharystii przez przy­jęcie sakramentu pokuty i pojednania, czyli przystąpienia do spowiedzi świętej tzw. wielkanocnej.

Podczas 205. Konferencji Episkopatu Polski Biskupów Diecezjalnych, która odbyła się w Warszawie, dnia 21 marca 1985 roku, Konferencja Episkopatu Polski ustaliła, że okres, w którym obowiązuje czas Komunii wielkanocnej, obejmować będzie czas od Środy Popielcowej do Niedzieli Trójcy Świętej (tydzień po Zesłaniu Ducha Świętego).

Obecnie ta uroczystość jest już poza okresem wielkanocnym. Do roku 1970 kończyła oktawę uroczystości Zesłania Ducha Świętego należącą jeszcze do okresu wielkanocnego. U nas w Polsce z tej trady­cji w dalszym ciągu jeszcze korzystamy.

Nałożenie obowiązku, by przystąpić do sakramentu pokuty i Eucharystii w okresie Wielkanocnym, jest zachętą do pełnego udziału chrześcijanina w misteriach paschalnych, które stanowią centrum na­szej wiary, ale jest także znakomitą okazją do mobilizacji człowieka do pracy nad sobą w realizacji chrześcijańskiego powołania. Wyznacza nam pewne minimum. Człowiek, który jednak pragnie wzrastać w ży­ciu duchowym, winien znacznie częściej przystępować do spowiedzi św. Nie powinniśmy poprzestawać w tym względzie na minimum.

W obecnej jednak sytuacji niektórzy z nas wypełnili obowiązek spowiedzi wielkanocnej. Natomiast osoby, które tego nie uczyniły mają jeszcze sporo czasu, aby po ustaniu pandemii dopełnić obowiązku spowiedzi i komunii św. wielkanocnej.